Ήταν πριν από έντεκα χρόνια όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο ελικοδρόμιο των Αφιδνών όπου θα στεγαζόταν το ελικόπτερο του εργοδότη μου. Τότε δεν υπήρχε άλλο ελικοδρόμιο στην Αττική ή τουλάχιστον που να στεγάζει τόσα ελικόπτερα. Δεκαέξι αν θυμάμαι καλά.

Βέβαια τα ελικόπτερα δεν βρίσκονταν εκεί μόνο για στέγαση αλλά και για συντήρηση αφού η βάση διέθετε εξουσιοδοτημένους μηχανικούς για όλους σχεδόν τους τύπους ελικοπτέρων και περισσότερο για τα Bell και τα Robinson.
Ιδιώτες αλλά και σχολές εμπιστεύονταν τις υπηρεσίες που προσέφερε το ελικοδρόμιο και ήταν χώρος συνάντησης μηχανικών αλλά και χειριστών.
Είναι γνωστό ότι πολλοί μηχανικοί που σήμερα έχουν σημαντικές θέσεις σε άλλους οργανισμούς, ξεκίνησαν την καριέρα τους ως βοηθοί στο ελικοδρόμιο των Αφιδνών. Εάν κάποιος ενδιαφερόταν να βρει χειριστή για ελικόπτερο, είναι βέβαιο ότι θα έκανε εκεί μια ερώτηση. Οι νέοι μάθαιναν από τους παλιούς και υπήρχε μια συνέχεια. Πάρα πολλοί VIP επιβάτες από πολιτικοί μέχρι καλλιτέχνες, πέρασαν από το σαλονάκι στην είσοδο πίνοντας ένα καφέ πριν την απογείωση.

Εδώ και λίγα χρόνια όλα αυτά αποτελούν μια ανάμνηση.
Το ελικοδρόμιο δεν έχει πια μηχανικούς και από επισκευαστική βάση έχει γίνει πάρκινγκ ελικοπτέρων, οι μηχανικοί αντικαταστάθηκαν με παρκαδόρους και οι παρεχόμενες υπηρεσίες αφορούν μόνο στο πλύσιμο. Το υποτυπώδες σαλονάκι έχει γίνει γραφείο και το κλίμα είναι παρακμιακό. Θυμάμαι το πως άλλαζαν όλοι αμέσως όταν ερχόταν κάποιος επιβάτης που δεν είχαν ξαναδεί και με τι σοβαρότητα αλλά και ευγένεια τον αντιμετώπιζαν. Ακόμα και τους συνοδούς ασφαλείας κάποιων επώνυμων τους αντιμετώπιζαν με ιδιαίτερη φιλικότητα ενημερώνοντας τους πολύ διακριτικά για τους κανόνες ασφάλειας που έπρεπε να λάβουν υπ’ όψιν στο χώρο από-προσγείωσης. Τώρα…

Ξαφνικά και μέσα σε μία μέρα πριν ένα περίπου χρόνο, όλο το προσωπικό αντικαταστάθηκε, με φυσικό αποτέλεσμα επειδή δεν υπήρξε συνέχεια από τους προηγούμενους προς τους επόμενους για τις διαδικασίες και τον τρόπο λειτουργίας να υπάρχει σήμερα σοβαρό θέμα παρ’ όλη την προσπάθεια που γίνεται για βελτίωση. Για να βελτιώσεις κάτι πρέπει ή να γνωρίζεις καλά το αντικείμενο ή να ρωτήσεις κάποιους που γνωρίζουν. Η καλή πρόθεση δεν είναι αρκετή αλλά και η προσπάθεια μετράει για το σχολείο και όχι για την πολιτική αεροπορία. Εδώ μετράει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων για να μην πω μετά την αποχώρηση του Τάκη Καμπουρέλη είναι αποκαρδιωτικό. Φταίνε τα παιδιά που δουλεύουν εκεί; Όχι βέβαια. Κάποιος πρέπει να τους δείξει. Τι να τους δείξει; Αφού δεν γίνεται πλέον συντήρηση ελικοπτέρων. Τα παιδιά θέλουν να γίνουν μηχανικοί δεν θέλουν να μάθουν να ρίχνουν μπετά.
Το ελικοδρόμιο που δεν έκλεινε ποτέ τώρα βάζει λουκέτο τα Χριστούγεννα. Σε κάθε περίπτωση παλαιότερα υπήρχε προσωπικό ασφαλείας.
Για πρώτη φορά έκλεισε πέρυσι τα Χριστούγεννα αλλά ο Παρασκευάς, ο τελευταίος από τους μηχανικούς που πέρασε, ήταν διαθέσιμος να εξυπηρετήσει κάποιο ελικόπτερο με ένα τηλέφωνο μια ώρα πριν την απογείωση. Φέτος… Μα είναι δυνατόν να κλείνει ένα ελικοδρόμιο και μάλιστα το συγκεκριμένο, τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα και γενικά σε αργίες που θέλουν να πετάξουν οι ιδιώτες. Κάποιοι πήγαν τα αεροσκάφη τους στα Μέγαρα, κάποιοι την πάτησαν, κάποιοι απλώς εκνευρίστηκαν.

Το πιο ωραίο δε, είναι το ωράριο λειτουργίας το οποίο είναι 08:00 με 20:00. Για πτήσεις και εργασίες εκτός ωραρίου υπάρχει σημαντικότατη χρηματική επιβάρυνση. Να επισημάνω όμως, πάντα καλοπροαίρετα, ότι το ελικοδρόμιο δεν είναι εμπορικό μαγαζί στο Mall. Ανέκαθεν λειτουργούσε πρώτο με τελευταίο φως. Ποιος ο λόγος το χειμώνα να κλείνει στις 20:00 όταν τα VFR κλείνουν 17:30. Και ποιο ελικόπτερο το καλοκαίρι θα επιστρέψει στις 20:00 ειδικά τον Αύγουστο που όλοι θέλουν να γυρίσουν το δυνατόν αργότερα.

Η αλήθεια είναι ότι η γεωγραφική θέση του ελικοδρομίου είναι νευραλγική και εξυπηρετεί τους περισσότερους ιδιοκτήτες που μένουν στα Βόρεια προάστια των Αθηνών αλλά έχουν και συνοπτικότερες διαδικασίες απ’ ότι σε ένα αεροδρόμιο. Παρ’ ολ’ αυτά όμως όλο και περισσότεροι ιδιοκτήτες επιλέγουν τα υπόστεγα της Πάχης Μεγάρων για τη στέγαση των ελικοπτέρων τους. Γιατί;

Θα ήθελα πραγματικά να ξαναζήσω την αίγλη του ελικοδρομίου, όπως πιστεύω και οι περισσότεροι που το έχουν ζήσει στις δόξες του. Εύχομαι “κάποιος” να πάρει σοβαρές αποφάσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για να κάνουν αυτό το ελικοδρόμιο και πάλι φυτώριο στελεχών, τόσο μηχανικών όσο και χειριστών αλλά και με παροχή υπηρεσιών υψηλού επιπέδου όπως του αρμόζει.

[print_link]