Διαβάζοντας το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του κυρίου Δημήτρη Μανακανάτου «Πυρκαγιές 2009» του περιοδικού Remove Before Flight στρατιωτική έκδοση τεύχος Οκτωβρίου, οφείλω, σε ότι αφορά στα ελικόπτερα, να διαφωνήσω με τις τεχνικές λεπτομέρειες που περιγράφονται. Είναι γνωστό ότι δύο μεγάλες εταιρείες εμπλέκονται με την ενοικίαση των ελικοπτέρων αεροπυρόσβεσης στην Ελλάδα οι οποίες είναι και φυσικό να ανταγωνίζονται μεταξύ τους όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα των μέσων τους. Τα τεχνικά στοιχεία όμως είναι πέραν αμφισβήτησης και δεν πρέπει να τα διαστρεβλώνουμε (ούτε κατα λάθος) στο βωμό του ανταγωνισμού.

Όπως είναι γνωστό σε όλους που ανήκουν στην αεροπορική οικογένεια κανένα αεροπορικό μέσο δεν έχει την μέγιστη μεταφορική ικανότητα με γεμάτες τις δεξαμενές καυσίμου. Έτσι λοιπόν αυτό που ισχύει για το S-64 ισχύει και για το Kamov 32 και για το Mil 26 αναφορικά με την μεταφορική δυνατότητα όταν οι δεξαμενές καυσίμου είναι γεμάτες. Η μεταφορική ικανότητα εξωτερικού φορτίου του Mil 26 μάλιστα, ανέρχεται στους 15 τόνους και όχι στους 20, ο δε κάδος του είναι ρυθμισμένος στους 11 με 12 τόνους. Επίσης δεν κατάλαβα πως εξισώθηκε το S-64 (με δεξαμενή νερού χωρητικότητας 7,6 τόνων) με το Ka 32 (με μέγιστη μεταφορική ικανότητα εξωτερικού φορτίου περίπου 4 τόνων)

Ο χρόνος πτήσης του S-64 φτάνει μέχρι τα 130 λεπτά με 20 λεπτά reserved καύσιμο στις δεξαμενές του (βάση κανονισμών) και όχι 110 λεπτά. Αντίστοιχα και το Mil 26 δεν έχει κύκλο πτήσης 3 ώρες και 30 λεπτά αλλά μέγιστο χρόνο πτήσης 3 ώρες και δέκα λεπτά (190 λεπτά).

Η ταχύτητα του Ka 32 και του Mil 26 είναι χαρακτηριστικά πολύ χαμηλότερη, από όλα τα άλλα εναέρια μέσα, όταν έχουν τον κάδο αναρτημένο (όλοι μας έχουμε δει τα εν λόγω ελικόπτερα στην πράξη). To S-64 με την ταχύτητα των 115 knots (ακόμη και όταν έχει την δεξαμενή νερού γεμάτη) προσεγγίζει τον χώρο της φωτιάς πολύ γρηγορότερα και κάνει πολύ περισσότερες υδροληψίες-ρίψεις ανά ώρα.

Ο χρόνος που μεσολαβούσε από την μία ρίψη στην άλλη (τουλάχιστον στην φωτιά του Γραμματικού) ήταν περίπου 4 λεπτά για τα S-64 (υδροληψία από διάσπαρτες μεταλλικές δεξαμενές κοντά στον χώρο της φωτιάς) ενώ των Mil 26 περίπου 10 λεπτά (υδροληψία είτε από τον Μαραθώνα είτε από την θάλασσα).

Το ύψος άφεσης του νερού είναι μερικές δεκάδες μέτρα για το S-64 και ανέρχεται σε μερικές εκατοντάδες μέτρα (για λόγους ασφαλείας φαντάζομαι εξ’ αιτίας του κάδου, πολύ ψηλότερα και από τα Canadair) για το Mil 26 με αντίστοιχα αποτελέσματα.

Η ροή ανταλλακτικών των ρωσικών ελικοπτέρων είναι πάρα πολύ φτωχή με αποτέλεσμα να καθηλώνονται για πολλές ημέρες σε περιπτώσεις βλαβών. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω την καθήλωση ενός Mil 26 στο Ηράκλειο για μερικούς μήνες (πριν δύο χρόνια) περιμένοντας πτέρυγες για να αντικαταστήσουν τις χτυπημένες και την επί μεγάλο χρονικό διάστημα καθήλωση του Ka 32 της Αλεξανδρούπολης φέτος ενώ μαίνονταν η φωτιά κοντά στο δάσος της Δαδιά τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε.

Αναφορικά με την ρωσική βοήθεια το ’98 με το Illushin (καμιά βοήθεια δεν είναι τζάμπα, ιδίως όταν σε βρίσκουν σε ανάγκη), ένα πολύ μεγάλο αεροπλάνο που σχεδιάστηκε για να μεταφέρει νερό στις στέπες και στη συνέχεια διασκευάστηκε σαν πυροσβεστικό ήταν καλό για κατάσβεση πυρκαγιών μόνο σε πεδιάδες όπου δεν θα χρειαζόταν να κάνει και πολλούς ελιγμούς, λόγω του μεγάλου όγκου του και της μειωμένης ευελιξίας του (ας ρίξουμε μια ματιά στον γεωφυσικό χάρτη της Ελλάδας).

Το ταχύτατο Beriev Be-200 διαπιστώθηκε το 2008 ότι το προσόν του, η μεγάλη ταχύτητα μετάβασης στον χώρο της φωτιάς, γύρισε μπούμερανγκ μιας και με την ίδια μεγάλη ταχύτητα πέρναγε και πάνω από την φωτιά και αρκετά ψηλά μάλιστα μειώνοντας κατά πολύ τα αποτελέσματα της ευστοχίας του.

Αλλά εγώ δεν ξέρω από αεροπλάνα. Αν ήξερα θα σας έλεγα και για το υψηλό κόστος συντήρησης των Grumman και PZL…

[print_link]